Leven en werken met ontspannen daadkracht

In 2012 maakte ik de reis naar mijn geboorteland Indonesië, op zoek naar mijn roots. Daar waar mijn leven is begonnen. Vier weken  ben ik in mijn eentje rond gaan reizen; niet wetende waar ik naar op zoek was. Toen ik terug kwam, had ik geen voldaan gevoel. Al zei ik dat wel tegen iedereen, om mijn geliefden niet te kwetsen. Ik was er nog niet klaar mee, maar waarom wist ik niet. Nu 3,5 jaar later, weet ik waarom.

Gedachtes

Sinds de komst van mijn dochtertje kwamen de gedachtes vaker. Ik was nu zelf moeder geworden en kreeg ineens het inzicht dat ik nog een moeder heb. Mijn biologische moeder. Van binnen schaamde ik me kapot, hoe kon ik haar al die jaren zijn vergeten? Waarom stond ik op Moederdag alleen bij mijn mem stil en niet bij mijn moeder? Het kan toch niet zo zijn dat zij nooit aan mij denkt? Weet ze wel waar ik ben? Hoe zou het met haar zijn? Ik zit met zoveel vragen. Wetende dat ik daar nooit antwoord op zal krijgen doet pijn.  Alleen verzinsels in mijn hoofd kunnen de pijn verzachten. In mijn puberteit, na elke keer dezelfde vraag van mensen of ik mijn familie weleens op had gezocht, vertelde ik dat we een brief hadden gekregen. Daar stond in dat mijn biologische ouders dood zijn. Hoe vaker ik het vertelde, hoe meer ik er in ging geloven. Verschrikkelijk dat ik dat zei maar dan kon ik het voor mezelf afronden, een plekje geven.

Dankbaar

Daarnaast wilde ik mijn ouders, mijn opvoeders, niet kwetsen. Zij hebben mij altijd het beste willen geven. Met alle liefde op hun manier. Ik ben dankbaar voor wat ik heb en dat ik dit leven mag leven. Maar dat wil niet zeggen dat ik voor alles dankbaar moet zijn. Ik heb zelf de keuze niet gemaakt om naar Nederland te komen. Maar ook voor deze gedachte en uitspraak schaamde ik mij. Ik mocht niet zo denken, want “je hebt het hier veel beter dan in Indonesië”. Oh ja?
Ja, want ik heb hier de kans gekregen om te leren, in een huis te wonen, elke dag de keuze hebben wat ik wil eten etc. Maar als ik daar nog was geweest, dan wist ik niet beter. Het is allemaal suggereren, ik weet het niet en jij ook niet. Neem maar van mij aan, dat ik elke dag dankbaar ben.

Kans

Als ik een kans zou krijgen om mijn moeder te ontmoeten, dan greep ik deze met beide handen aan. Ook al zou ik het doodeng vinden. Ik wil van haar horen of het oké is. Of het oké is dat ik hier ben. Een paar weken geleden kreeg ik de kans om de Lifetime Leadership Master te volgen van iDoDareDream. Een 10-daagse master die je helpt inzicht te geven in wie jij daadwerkelijk bent. Om je kwaliteiten nog beter te benutten, focus creëren in je onderneming en besluiten nemen vanuit je authentieke leiderschap.
Het tweede blok van twee dagen vond afgelopen week plaats met het thema “Back to your roots.” Ik wist dat dit een spannend blok zou gaan worden. En tegen mijn vriendinnen had ik gezegd dat ik  niet intensief mee zou doen aan dit blok. Want ik voelde angst.
Sinds een half jaartje sta ik weer in verbinding met mijn ouders. Door alle omstandigheden daarvoor, hadden wij niet zo’n sterke band. Wilde hen niet tegen de borst stuiten door  het verleden op te rakelen. Totdat ik die ochtend met een liedje in mijn hoofd “Liefde geeft ons ruim baan,” van de film Frozen wakker werd. Toen had ik besloten dat ik het wél wilde gaan doen. Het was nu mijn kans. Wat er ook zou gebeuren, ik zou toch wel van ze houden. “Want liefde geeft ons ruim baan.”

Familieopstelling

Ik had er al vaker over gehoord, maar nog nooit zelf eerder ervaren. Een paar jaar geleden had ik wel eens een opstelling met voorwerpen gedaan; dat je ieder voorwerp de naam van je familie geeft. Meer over familieopstelling lees hier. Dit was anders, dit werd intenser. Ik had aan onze trainer Marc-Jan gevraagd of ik een familieopstelling mocht doen. Ik wist dat dit een onderdeel van het blok zou zijn. Hij vond het een dapper besluit, dat ik mijn verantwoordelijkheid zou nemen om in verwarring te gaan. Na verwarring komt groei, er ontstaat iets nieuws. Maar je moet wel de verwarring aandurven om door de pijnen te gaan. Anders blijft het zoals het was. En daar kwam ik niet voor.
Voordat we de familieopstelling gingen doen, stelde Marc-Jan mij een paar vragen. Ik vernam dat ik volledig open stond voor wat er zou kunnen gebeuren. Mijn emoties lagen aan de oppervlakte. Hij vroeg wat ik wilde weten. “Of het oké is, of het oké is dat ik hier ben.” Dat is de vraag die ik had. Hij vroeg of ik mijn biologische moeder mis, “ja” was mijn antwoord, want dat zei mijn gevoel. Mijn ratio begreep dat niet, want hoe kan ik haar nu missen, ik ken haar immers niet. Marc-Jan vroeg of ik onrust heb. Ja dat klopte ook. Onrust in keuzes maken. Ben ik nou een Nederlander of ben ik een Indo? Hoor ik hier thuis of daar? Ik weet niet waar ik hoor. Hij vroeg hoe mijn zicht was; of ik weleens ‘met een bevroren voorruit was gaan rijden’. “Ja”. Weinig tot geen zicht. Later wist ik wat hij bedoelde. Ik mocht uit de groep mensen vragen die de leden van mijn familie gingen representeren. Intuïtief koos is Marieke (vriendin) of zij mij wilde zijn. Toen een man die mijn biologische vader wilde zijn, mijn biologische moeder, Mirjam (vriendin), mijn moederland, mijn heit en mem en als laatste mijn vaderland, Nederland.

Ik zag haar, ik voelde haar

Intuïtief mocht ik elke representant in de ruimte neerzetten. Met gesloten ogen zette  ik ze neer. Toen zij allemaal stonden, mocht ik mijn plaats innemen. Ik schrok van de opstelling. Daar waar ik stond (representant): vooraan met haar gezicht naar de muur. Ze had geen zicht; ik had geen zicht. En dat klopte ook. Ik had in de afgelopen jaren mijzelf buiten gesloten, zodat ik de confrontatie niet aan hoefde te gaan. De volgende stap: ik mocht  me omdraaien. Daar zag ik haar staan., Het eerste wat in mijn opkwam: wat is ze mooi! Maar ik zei het niet. De tranen vloeiden over mijn wangen. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Had de neiging om mij voor te gaan stellen. Maar onze blikken zeiden voldoende. Gebogen met haar hoofd half naar beneden, zag ik haar tranen, maar ook een lach. Ik was zo gericht op haar, ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Wat is ze mooi! Ik mocht een stapje dichterbij doen, zodat ik haar aan kon raken. Mijn moeder uit Indonesië was hier. Ik zag haar, ik voelde haar. Weinig tot geen woorden en toch zoveel zeggend, pakten wij elkaars handen vast. De warmte, de liefde, ik voelde het. Voor het eerst in mijn leven dat ik haar even mocht vasthouden. Ze huilde, ze lachte met haar gezicht half naar de grond. Ze zei dat het haar speet. Ik schudde mijn hoofd en sloeg mijn ogen dicht. “Het is oké, het is oké.” Toen hoorde ik het zinnetje: “Als je haar los kunt laten, kun je ook weer terugkomen.” Maar ik zei “nee”. Dat ik dat nog niet wilde. Hoe kon ik haar nu al loslaten terwijl ik haar net vasthield?. Maar we keken elkaar aan en met een diepe zucht liet ik haar uiteindelijk los. Beiden werden we rustiger. Het was goed zo, het is oké.

Bij mijn biologische vader had ik geen gevoel. Geen emotionele verbintenis. En hij ook niet voor mij. Toen mocht ik mij een kwartslag draaien. Daar stonden heit en mem. Het bizarre; ze leken ook echt op ze. De houding, de uitstraling. Ik schrok, want ik was ze helemaal vergeten. Zo stond ik in verbinding met mijn moeder, dat ik hen even was vergeten. Een gevoel van schaamte had ik even. Mijn mem had ook tranen en  rode ogen. Zo’n lieve vrouw, ze was zo zacht en mooi in haar gezicht. Wat ze zei raakte mij zo. Weet niet meer precies wat ze zei. Maar het kwam erop neer dat het oké was. Een soort van goedkeuring, een bevestiging. Dat wat ik al die jaren van ze wilde. Zodat ik niet het gevoel had dat ik ze kwetste. Ook heit kwam met mooie woorden, de koele houding herkende ik. Maar zag wel uit zijn lichaamshouding, dat hij zei: “it is goed famke.” Mijn vaderland, Nederland, mijn thuis. Ik mag hier zijn. Mijn lichaam kreeg rust, ik werd rustig.

Heit en mem

Twee dagen later zat ik bij ze in de auto. En ik vertelde ze wat ik  had meegemaakt. Aandachtig luisterden ze naar mijn verhaal. Zo nuchter als ze zijn, zo liefdevol zijn ze ook op hun manier. Sommige dingen vallen niet te begrijpen maar dan is het gewoon zo. Ik weet ook dat het voor hen moeilijk is. Ze begrijpen dat ik met vragen zit, met een gevoel die ik niet kwijt kan. Ik ben in hun ogen en in hun hart, hun dochter en dat zal ik ook zo altijd blijven. Een ding weet ik zeker: we voelden allemaal hetzelfde. De warmte en de liefde die door ons lichaam stromen. De stiltes en de mooie woorden. Het was voor mij een bevestiging dat ze mij begrijpen maar dat we het allemaal nog een plekje moeten gaan geven.

Net als de golven van de zee, zal het gevoel komen en gaan… Wat is ze mooi.