Leven en werken met ontspannen daadkracht

De moker heeft zich gemeld. Nou ja, eigenlijk niet en was hij er ineens. Waar ik na het vorige blok sprankelde en bruiste, voel ik me na blok twee van de iDDD Lifetime Leadership Master training wezenlijk anders. Ik ben blijkbaar bovenop de hoogste duikplank geklommen, heb mijn hoogtevrees genegeerd zonder dat ik er erg in had en ben in een onbewaakt ogenblik in het diepe gesprongen.

Op momenten die me vaak overvallen en verrassen ben ik verdrietig en verward. Er zijn veel emoties en er is ook pijn. Dankbaar, dat ben ik ook; voor alle inzichten die zich in razend tempo opvolgen. Ze zijn ontzettend waardevol en maken dat ik me nog bewuster ben van wat belangrijk is voor mij, zonder dat ik ze vaak al helemaal kan duiden op dat moment. Van binnen wordt er een strijd gestreden: die tussen ratio en gevoel. Het niet meteen kunnen duiden van de emoties is verwarrend voor mij. Wat voel ik nou en waar komt het vandaan en liever nog: wat heb ik er aan en wat kan ik er mee? Controle loslaten en vertrouwen hebben. Weten dat je je eigen paadje loopt en recht hebt op je eigen pijn. Dat het misschien nog niet duidelijk, maar goed is.

Back to our roots

In het tweede blok zijn we terug gegaan naar onze roots. Zijn we aan de slag gegaan met (familie) opstellingen en hebben we leren kijken naar welke ‘systemische knopen we in onze tuinslangen hebben’, zoals Marc-Jan het zo beeldend benoemt. We hebben gekeken naar de structuur en niet naar het waarom. Want waarom moet je eerst iets begrijpen voor je weet hoe het werkt?

Het was erg fijn om de groep weer te zien. Vertrouwd. Het delen van de ervaringen van het proces dat je met zijn allen gestart bent, schept een enorme band. Maar zorgt er ook voor dat we met elkaar in verbinding staan. Dat is een wezenlijk verschil. Een band heb je, voor een verbinding wil je moeite doen.

Het weten wat je plek is, van wie je er één bent, helpt bij het zien van de dynamieken en verstrikkingen waarin je zit en het herkennen van de symptomen. Die uitingen van gedrag zijn, maar vaak een diepere oorzaak hebben. Herkennen waar ze vandaan komen helpt ze te begrijpen en benaderen.

Band en verbinding

De oefening om met luciferhoutjes op tafel je gezin van herkomst te symboliseren helpt het relevante systeem te herkennen en te zien welke plek je inneemt. Wat de volgorde is en hoe belangrijk dat is. In onze groep zitten veel ‘grote gezinnen’ en dat zijn duidelijk andere dynamieken dan het nest van vier waar ik uit kom, merk ik. Ik vind het interessant en leerzaam om de verhalen van de anderen te horen en te zien welke en hoe zij hun plek innemen. Welke band ze hebben met hun gezinsleden en hoe ze met elkaar in verbinding staan. Wat zij geven en wat zij nemen. De structuur ontdekken.

Op dat moment voel ik er zelf niet zoveel bij. Dat wordt anders als we met familie opstellingen aan de slag gaan. Als ik uitgekozen word om een heel dierbare vriendin te representeren, als zij aan de slag gaat met de vraag of het oké is, dat zij hier is. Ze is geadopteerd en heeft niet alle details over haar herkomst en kent haar biologische ouders niet. Ze schreef er zelf een prachtige blog over.

Het onderdeel zijn van een opstelling; van háár opstelling, en oordeelloos waarnemen is erg intens. Ik ken haar verhaal, ik ken haar pijn. Maar het voelt anders, als je er letterlijk zelf tussen staat. Mijn gevoel en ratio zijn sterk met elkaar in gevecht. Hoe kan het dat ik steeds bijna achterover val, dat ik continu bij moet stappen om niet om te vallen? Doe ik dat zelf? En het warme gevoel dat ik aan 1 kant van mijn rug krijg als ze iemand schuin achter me plaatst waar ze een hechte band mee heeft, waar komt dat vandaan? Ook hier weer geldt dat je je de vraag kunt stellen of je eerst iets moet begrijpen voor je weet hoe het werkt. Ik voelde het, dus het was er, maar het accepteren dat het zo is blijkt nog lastig.

Heftige gevoelens en confronterende inzichten

Ook tijdens twee andere familie opstellingen mag ik onderdeel uitmaken als representant. En ook daar nam ik sterke gevoelens bij mezelf waar. Deze mensen ken ik nauwelijks en toch voel ik van alles! Warmte, afstand, kilheid, beklemming, ontspanning. Te zien wat de opstelling met ze doet is bijzonder en waardevol. Hun kwetsbaarheid en de emoties die ze toonden raakten me. Maakte dat er veel verwarring ontstond, zonder aanwijsbare oorzaak en nog zonder richting. Dat frustreerde me enorm. Nu, een paar weken later snap ik deels waarom.

Graag help ik mensen. Al heel mijn leven delen mensen die dichtbij me staan, maar ook mensen die me nauwelijks kennen hun uitdagingen en pijn met mij. Dat zie ik als een compliment, als blijk van vertrouwen. Maar soms ook ga ik het bij ze ophalen en maak ik me er zelf onderdeel van. Onbewust. Vanuit de behoefte ze te helpen hun pijn te verzachten, maar misschien ook wel om mijn eigen pijn te vergeten op dat moment.

Alleen je eigen lijden dragen maakt sterker. Daarin ben ik de afgelopen weken flink op de proef gesteld door iets wat er in mijn privé-omgeving speelt. Dat was een letterlijk pijnlijke les. Alhoewel ik de situatie graag anders zie voor alle betrokkenen, ben ik dankbaar voor dit inzicht. Kan ik de problemen makkelijker daar laten waar ze spelen en niet alles op mijn schouders nemen. De structuur blijven zien, in plaats van alleen de symptomen.

Dankbaar ben ik, voor alle verwarring die blok twee in me heeft losgemaakt. Het nieuwe vermogen om verder te groeien en me te ontwikkelen, want precies daarom ben ik in Castricum aan Zee. Blok 3 kom maar op: ik kijk er naar uit!